Met pijn in ons hart hebben wij kennisgenomen van het overlijden van accordeonist, eerste orkestleider en vader van Paloina, Johan Baerents. Woorden schieten tekort wanneer wij recht proberen te doen aan wat hij voor ons heeft betekend en zal blijven betekenen.
In 1971 richtte Johan – samen met zijn vrouw Erda – Internationaal Dansensemble Paloina op. Met zijn oneindige kennis over en zijn liefde voor folkloremuziek is hij een inspirator en een leraar geweest voor ontzettend veel muzikanten en dansers. Zijn vriendelijkheid, geduld, muzikaliteit en gezelligheid zal altijd in onze herinnering beklijven. Wij zijn blij, trots en dankbaar dat we Johan zo lang dichtbij ons mochten hebben.
Johan is gestorven in het bijzijn van naaste familie. Zowel in onze harten als in de muziek die wij spelen zal zijn lichtje blijven branden en zijn nalatenschap voortleven.
INTERNATIONAAL DANSENSEMBLE PALOINA 
Via mijn zus hoorde ik van het overlijden van Johan. Ik wil hier mijn herinneringen delen .
Dat zijn dierbare en vele en gaan ver terug in de tijd.
Ik ken Johan al vanaf mijn vroegste jeugd. Eerst als goede vriend van mijn oudere zus die samen met Erda in het toenmalige IFD danste. Erda en Johan kwamen regelmatig bij ons thuis over de vloer want mijn vader beschouwde Erda als zijn “4e dochter” .Mijn zus was getuige bij het huwelijk van Johan en Erda , ik kan me Erda’s trouwjurk(goud kleurig) en Johans trouwpak(rood fluweel) nog zo voor de geest halen! Ze zagen er prachtig en gelukkig uit!
Later, toen ik als 16 jarig meisje gevraagd werd door Erda om in Paloina te komen dansen ,leerde ik hem ook als enthousiast leider en accordeonist van Kaleb kennen, het orkest dat Paloina in die tijd ook al begeleidde. Samen hebben we heel wat voorstellingen meegemaakt.
Toen ik in 1977 met mijn eerste lief Herman Passtoors trouwde ,was Johan onze fotograaf op die dag en avond. Later op die avond tijdens het feest in café Kastein (Tante Cor en Ome Evert),destijds de stamkroeg van Paloina ,heeft hij samen met een aantal Kaleb leden gespeeld .
Deze herinneringen staan in mijn hart gegrift en ik blader nog steeds met veel plezier terug in alle oude foto albums uit die tijd. Ook het huis in de Pieter de Hoogh straat was een adres waar ik regelmatig kwam…de ene keer om kostuums te maken, maar ook heel wat keren als ik pauze had van mijn Kleuterleidsters Opleidingschool (Klos) die zich aan het einde van die straat bevond.
Lieve Johan, je hebt een plek in mijn hart en zal altijd verbonden zijn met een prachtige periode uit mijn leven.
Rust zacht en als er een plek is ,anders dan op aarde…weet ik zeker dat je daar Erda en alle andere dierbaren die er niet meer zijn tegen zult komen en dat jullie daar een goed glas zullen drinken.
Het was een ontroerend moment, het afscheid van Johan. Wij konden het via een stream thuis volgen.
Het geluid schoot helaas te kort en de middencamera was niet zo scherp. Onze condoleances aan de familie en aan ieder die dicht bij hem stond. Onze bijzondere waardering ook aan de musici die een stijlvolle ondersteuning gaven aan deze plechtigheid. Topmoment was het terughoren van Johan’s accordeon. Van de woorden van Marja konden we niets verstaan, maar we begrepen wel de strekking. We zijn wel benieuwd naar de titels van de gespeelde muziekstukken.
Dank voor deze mooie beschrijving. Moge er nog vele optredens van Paloina volgen!
Met vriendelijke groeten,
Gonnie en Jan Werner
Via vrienden kwam dit trieste bericht tot mij.
Zélf ben ik al jaren weg uit de Balkan danswereld maar heb wel heel fijne herinneringen overgehouden van mijn periode als danser bij Paloina. De vele podia in binnen en buitenland en de vele festivals waar de dansgroep een graag geziene gast was. Vast onderdeel van de meeste Festivals was een optocht door het stadje waar het festival gehouden werd. Hoe groter het festival was, hoe meer dansgroepen er waren uitgenodigd en hoe langer de stoet die door de stad heen liep in de eigen streekdrachten met hun muziek en dans. Ik kan me Johan in zo’n moment zo nog uittekenen; geflankeerd door Joost met z’n bas (in een kinderwagentje om vooruit te komen ) Nienke (of later Heleen) aan de viool en Wim met de boemketel in het midden van de lange stoet van dansende paren. De opstelling vooraf, welke groep vóór of ná een andere groep opgesteld stond was besloten door de festivalorganisatie en soms duurde het wel even voordat de optocht vertrok. Ooit duurde de tijd voor vertrek zolang dat ik de Italiaanse groep, die achter ons stond opgeteld, onze Nederlandse “Boanopsteker”- dans heb aangeleerd. Johan was altijd in voor dit soort spontane momenten. In Newcastle stonden we weer opgesteld voor de lange optocht en achter ons gezelschap had de organisatie de Turkse groep gepland; een nog al luidruchtige groep die, na mate het wacht moment groter werd, ook steeds enthousiaster naar elkaar communiceerden. De groep had Tapans en Zurna’s in hun begeleiding orkest en deze deden muzikaal hartelijk mee. Ons orkest geluid was beduidend bescheidener en even “droogoefenen” was er niet meer bij. Wim wilde enthousiast dan maar mee doen met het Turkse gezelschap maar sloeg een vel van zijn trom kapot; er dwars doorheen. Beteuterd vlak voor aanvang van de optocht keek hij naar Johan die lachend het moment aanschouwde en op een raadselachtige manier zei.: “geeft niet, na de optocht laat ik hem wel repareren door de Russen” Voor mij is het altijd een raadsel gebleven hoe hij deze voorkennis had maar bij de eerstvolgende voorstelling zat er een mooi nieuw vel op de trom door Johan “geregeld”.
Een van de vele herinneringen met Johan en de fijne groep Paloina.
De belangrijkste steun pilaren van dit gezelschap zijn er niet meer maar de groep is zo sterk dat dit bitter verlies een warme herinnering aan een dierbaar mens zal teweeg brengen.
Sterkte en het ga jullie goed
Joop Wieringa
Verdriet, bewondering, glimlach.
Ik realiseer me nu pas dat Johan en Erda begin dertig waren toen ik ze leerde kennen. Als danser stapte ik over van de ” demonstratiegroep Zajednica” naar Paloina, omdat de demonstratiegroep opgeheven werd. Prachtige dansers als Pauline, Joty, Aegle en anderen werden Paloinees. Uit de oude groep Zajednica-dansers ontstond later Hupsakee, maar dat terzijde.
In gymzalen, in de oude gevangenis bij het Haarlemmermeerstation, Peetersschool, overal repeteerden we met Erda en Johan. Johan, de fantastische muzikant, die ver voor de troepen uitliep met zijn muzieknotatie op de Atari met het groene scherm. Ik was slechts een danser die van de muziek genoot en van de huizen van Johan en Erda in de Pieter de Hoofdstraat en later de Hogeweg. Twee musea, best wel geheimzinnig. Wat was er nou precies achter dat gordijn in de Pieter de Hoochstraat. En die enorme kennissenkring van Johan. Wie kende dit prachtige stel niet? In binnen- en buitenland. Ach, ik kan vertellen dat Johan een keer zijn accordeon vergeten was in Vierhouten, ik kan vertellen over het lange tafelen in talloze restaurants. Maar ik vertel over het moment dat Johan een melodietje speelde dat ik zo mooi vond. Dat had ik een keer tegen hem gezegd. En opeens op de dag dat ik met Lynda trouwde en het bruiloftsfeest in volle gang was in het Noord-Zuid Hollandsch Koffiehuis voor het Centraal station in Amsterdam speelde hij “de bruiloftswals”. Ik was ontroerd. Zoals ik dat op dit moment ook ben…..
Afscheid van Johan en eerder afscheid van Erda is afscheid van een tijdperk, maar vooral afscheid van sfeer, is weemoed.
Op de begrafenis van Erda was ik een van de sprekers. Bij Johan zal ik achter het beeldscherm zitten en wens ik dat het afscheid is zoals zijn leven: Vol muziek, instrumentaal en met zang, met weemoed maar ook met vrolijkheid en met veel mensen die de folklore, de vele verschillende culturen als deel van zichzelf zien en voelen.
Dag Johan en nogmaals dag Erda…..
René Peeters, oud-danser, bestuurslid, man van Lynda de artistiek leidster….
Het is meer dan dertig jaar geleden dat ik Johan voor het laatst ontmoette. Vanaf mijn vijftiende jaar waren hij en Rob Brandon mijn twee voorbeeld-accordeonisten in de volksdanswereld. Altijd was ik welkom om er met mijn accordeonnetje naast te komen staan, en altijd kreeg ik wel weer een tip hoe het nog mooier kon. Tot het moment dat mijn valse derdehands accordeonnetje het begon te begeven. Johan heeft mij toen vijf jaar lang zijn oude grijze Marinucci geleend, waar ik paascursussen mee begeleidde en op volksdansleidersopleidingen speelde. Toen ik een jaar les gaf op de Rotterdamse Dansacademie ontmoetten we elkaar weer, en speelde ik zo af en toe met hem mee. Op de oude Accordeola die ik van Rob Brandon had gekocht, waar ik tot de dag van vandaag nog steeds mee optreed.
Mijn herinnering: een enorme inspirator, een vakman die tot het uiterste door kon oefenen, en vooral: een heel warme en lieve collega.
Walter Roozendaal.
Wat een zeer triest bericht! En al helemaal in het jaar dat jullie jullie 50-jarig bestaan te danken aan hem/hen hebben. Mogen jullie in zijn kaarslicht nog lang doorgaan met jullie mooie werk, dan zullen wij als trouwe toeschouwers er ook altijd voor jullie zijn. Met warme groet, Pietro-Marco Janssen
Als ex Paloinadanser herinner ik me Johan als de trouwe compagnon van Erda. Samen hadden ze een eigen wereld opgebouwd waar iedereen altijd welkom was. Ze waren de vader en moeder van Paloina, waar ik veel heb beleefd en wat me enorm heeft geholpen bij het “volwassen “ worden.
Johan speelde accordeon met een gemak alsof het niets was. Je kon niet op je stoel blijven zitten.
Met zijn overlijden is een goed mens en een groot muzikaal talent verloren gegaan.
Zowel aan Johan als zijn vrouw Erda koester ik veel dierbare herinneringen.
Erda kende ik van de eind zestiger begin zeventiger jaren, toen ik haar als specialist Israëlisch en Hongaars uitnodigde om choreografieën te maken. Later, voorjaar 1974, werd die band veel inniger toen ik door Erda werd uitgenodigd om deel uit te maken van een kleine dansgroep die 3 maanden met circus Toni Boltini naar Israël zou gaan. De repetitieweekenden waren in Amsterdam en ik kwam uit het verre Groningen, maar vond altijd een gastvrije logeerplek bij Erda en Johan in de Pieter de Hooghstraat. Ik sliep daar tussen de kostuums.
Hun passie, kennis en verzamelwoede voor alles wat met folklore te maken had, maakte grote indruk op me. Erda met haar kostuums, klederdrachtpoppen, wijnetiketten, boeken, etc. en Johan met zijn indrukwekkende muziekcollectie.
We woonde ver van elkaar, dus zagen we elkaar soms ook tijden niet, en Internet was nog niet uitgevonden. In 1980 en 1981 troffen Johan en ik elkaar weer wekelijks, toen hij de ballet en folklorelessen begeleidde aan de Rotterdamse Dansacademie waar ik toen studeerde.
Ik weet nog goed dat Johan opnamen had van de legendarische Bulgaarse accordeonist Boris Karlov, opnamen die in Bulgarije zelf onbekend waren(!) en die later hun weg hebben gevonden naar de door Yves Moreau geproduceerde en uitgegeven 2-delige anthologie van Boris Karlov. Op deze wijze zijn die unieke opnamen voor het nageslacht bewaard gebleven.
Johan is ook vele jaren onze vaste accordeonist geweest van het ensemble Chubrica.
Johan, rust zacht, ik hoop dat je je geliefde Erwtje weer zal ontmoeten en hemelse klanken hoort!
Daar drink ik nu een mooi glas wijn op!
Jaap van Beelen
Heel veel sterkte aan Erda, die me de liefde voor Hongaarse volksdans heeft bijgebracht.